Μια φωτογραφια

Μια φωτογραφία, δεν είναι απλά μια φωτογραφία. Κουβαλάει μέσα τις μνήμες. Ξαναφέρνει στον νου γεγονότα, θύμισες, ανθρώπους συνοδοιπόρους, κάποιους που τα όνειρα τους υλοποιήθηκαν, κάποιους που δεν πρόλαβαν και έφυγαν νωρίς.

Κάποιος στον χορό μας, μου είπε, ''εσένα που σε ξέρουν και οι πέτρες ''. Φίλε μου μού αρέσει. Γι΄ αυτό είμαι στον Σύλλογο. Ο άνθρωπος είναι ο κεντρικός μου άξονας και σημείο αναφοράς. Η εξωστρέφεια, φιλοσοφία μου. Νάχεις πάντα στον νου σου, ότι πρέπει να βάλεις μια ''πλάτη'' ώστε αυτή η εφήμερη ζωή να μπορεί να συνεχίσει. Εάν σ΄ ενδιαφέρει, οι επόμενοι θα αναζητήσουν τ΄ αχνάρι σου. Αν δεν είναι επιστημονικό, θα είναι ανθρώπινο. Έτσι τελειώνοντας την ζωή σου, θα λύσεις σαν πρόσκοπος και τον κόμπο σου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ακούστε λοιπόν, πως μπορεί ένας χορός του Συλλόγου μας, να φέρει τόσες μνήμες και επανασυνδέσεις !

Στο Περιστέρι, στον '' Τέντζερη και στο Καπάκι '', ξανασμίξαμε. Ήταν πράγματι όμορφα. Εκεί στην μπάντα, έπαιζε ακορντεόν, ένα '' τζουμαλόπαιδο '' (έτσι έλεγε ο πατέρας μου τον όμορφο άντρα), απο το Γλυκορίζι, γιός φίλου μου και συμμαθητή μου στο Κοπανάκι, εως το 1964 που έφυγε για την Αθήνα, του Γιώργου του Παπαδάμη.

Ο Γιώργος έγινε τεχνίτης μηχανικός και εργάστηκε στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Όπως και στο Κοπανάκι διέπρεψε στον αθλητισμό (άλμα εις μήκος) και έχει χρυσό μετάλλιο σε Πανστρατιωτικούς Πανελλήνιους αγώνες. Είναι από χόμπι γλύπτης και έχει κάνει έκθεση γλυπτών όπου πολλά από τα έργα του εκτέθηκαν στην Δυτική Αθήνα από τον μεγάλο γλύπτη Τάκη.

Στην φωτογραφία, βραβεύεται στις '' Γυμναστικές επιδείξεις '' στο Κοπανάκι από τον τότε λαοφιλή πρόεδρο μας Τάσο Χαραλαμπόπουλο ( Νίκη, πάλι ο παππούς σου στο προσκήνιο ). Ήταν το 1964.

Ο γιός του, μουσικός σε πιάνο και ακορντεόν, είναι συνεργάτης και της δικιάς μας νύφης, τραγουδίστριας, της Κατερίνας Σκορδαλάκη, συζύγου του γείτονα μου Παναγιώτη Νικολακόπουλου, με κόρη στην Νομική Αθηνών.

Πόσο μικρός είναι ο κόσμος πως η ζωή με τα γυρίσματα της μας ξανασμίγει. Θα κλείσω παρατείνοντας το σχόλιο μου με το εξής:

Ο θείος του Γιώργου ο Αλέκος Παπαδάμης στρατιωτικός βοήθησε το 1972 τον αδελφό μου τον Γιάννη να υπηρετήσει ως Λοχίας στο ΝΑΤΟ στην Σμύρνη της Τουρκίας. Εμένα δε, την ίδια περίοδο, να εφοδιαστώ με διαβατήριο (δεν μπορούσα) και να φύγω για σπουδές στην Αγγλία αμέσως, ώστε να μην χάσω την υποτροφία που είχα τότε. Συγκινητικές στιγμές και ''ένα μεγάλο ευχαριστώ'' σε κάποιον που έχει φύγει από την ζωή.

Γιώργο μου, σαν απουσιολόγος σου στο Γυμνάσιο, σου είχα βάλλει πολλές απουσίες, έβρεχε και αργούσες από το Γλυκορίζι για να έρθεις, αφού ερχόσουν με τα πόδια. Σήμερα που σε είδα και αναφερθήκαμε μετά από 54 χρόνια στις διαδρομές μας, σου τις έσβησα όλες !

Στον Σύλλογο, θα σκάβουμε πάντα βαθειά, για να βρίσκουμε ανθρώπους, αναφορές, συσχετισμούς με το Κοπανάκι μας, για να προχωράμε μπροστά. Το εργαστήρι μας σφυρηλατεί την Λαογραφία, τον Πολιτισμό, που προβάλλει και βοηθά τον Άνθρωπο, παραμένει ανοιχτό όλο το 24ωρο. Σας περιμένουμε όλους.

Γρηγόρης Ηλιόπουλος

Μάρτης του ' 18